Ubezpieczenia jako samodzielna instytucja prawna i gospodarcza zaczęła się wyodrębniać w morskiej żegludze handlowej oraz handlu morskim. Przyjmuje się więc, że kolebką wszystkich ubezpieczeń są ubezpieczenia morskie, które powstały w Italii, a na inne kraje rozpowszechniały się wraz z rozwojem handlu i tworzeniem się kapitału finansowo-handlowego. Ubezpieczenie opierało się na podstawie fikcyjnych umów kupna-sprzedaży: bakier (przejmujący na siebie ryzyko związane z podróżą morską) nabywał zagrożone przedmioty, ale odraczana była wypłata sumy kupna. Zawierano przy tym dodatkową umowę (klauzulę), zgodnie z którą umowa kupna-sprzedaży stawała się nieważna, jeśli podróż przebiegła pomyślnie. Suma kupna wypłacana była jedynie, gdy przedmiot umowy został zniszczony lub utracony w trakcie podróży. Osobno ustalano wynagrodzenie fikcyjnego nabywcy, które wypłacano z reguły z góry.
Takie umowy (jak również umowy pożyczki morskiej) do pierwszej połowy XIV wieku zawierane były w formie aktu notarialnego. W XIV wieku zaczęły być zastępowane dokumentami prywatnymi wystawianymi na dowód zawarcia umowy - polisami (z włoskiego polizza - pokwitowanie). Zawierały one postanowienia stanowiące treść umowy. Najstarsza zachowana umowa ubezpieczenia morskiego pochodzi z 1347 roku z Genui.
Duży wkład w rozwój ubezpieczeń mieli maklerzy (brokerzy) - samodzielni pośrednicy. Ich działania skupiały się na:
- interesie osób zajmujących się transportem morskim,
- dbaniu, aby umowy ubezpieczenie były dla maklera korzystne,
- pozyskiwaniu nowych umów ubezpieczenia - lepsze wyrównanie ryzyka i większe zyski.
Działalnością maklerską zajmowały się zarówno osoby indywidualne, jak też domy bankowe.
źródło: https://www.piu.org.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz